ห้องที่ ๓๐ : นายทัดกุเรเตอร์


          หลานอินทร์วายุบุตรผู้ใจหาญ
กับกระบี่ชมภูพานแกว่นแกล้ว
ลาสองพระภูบาลบัดเร่ง พฤนทร์แฮ
จรจากคันธมาตน์แคล้วบ่ายหน้าหรดี
          ล่วงทางสามโยชน์ถ้วนแถววิถี
บันลุโบกขรณีใหญ่กว้าง
กอบเบญจประทุมศรีสรรพมัศ ยาแฮ
รุกขชาติรายรอบสล้างสลับพื้นฝั่งทราย
          ภอพระสุริเยศเลี้ยวลับไศล
จึ่งอยุดแรมพลไกรตรวจพร้อม
ปวงกระบี่ต่างกองไฟรายรอบ รวังเฮย
นายเน่งนิทรไพร่ล้อมหลับกลุ้มกลาดเฉนียน
          บัดยักษปักลั่นเหี้ยมเหิมหาญ
อินทรสาปเฝ้าสระนานเนิ่นช้า
ใครใครสู่เขตรมารมารจับ กินเอย
ถึงเที่ยงคืนอสูรกล้าผุดพ้นสระผยอง
          เที่ยวรอบขอบสระแล้วแลพบ สวาแฮ
หลายหลากมากหลับซบซับซ้อน
แทตยชอบชื่นจิตรตบหัตถ์ว่า ลาภฮา
กูจะหักฅอป้อนปากเคี้ยวไป่หลอ
          คิดพลางทางย่องเข้ากลางพหล
บงกระบี่เขียวขำฃนคาดเค้า
ขะเนแน่นี่นายพลกูจัก ผลาญแฮ
แผลงเดชโดดยกเท้าถีบต้องหลานอินทร์
          องคตผุดลุกขึ้นเหนมาร
พิโรธชกสาตรทยานไล่ล้าง
ปักลั่นแผลงเดชหาญโหมหัก กระบินทร์เฮย
กวัดแกว่งคทาคว้างหวดต้อนตีประจญ
          กระบินทรรับกลับถีบด้วยบาทา
ถูกแทตย์ซบซวนถลาเกีอบล้ม
ปักลั่นสุดเดชาสุดต่อ ฤทธิเอย
อ่อนเกษยอกรก้มกล่าวถ้อยไต่ถาม
          ท่านนี้สมเยศอ้างใดขาน หน่อยฮา
พาพวกพลลุสฐานเฃตรข้า
เราคือทหารหาญองค์จักร กฤษณเฮย
เองชื่อใดจึ่งกล้าลอบเข้าราวี
          ยักษตอบปักลั่นนี้คือนาม ข้าเอย
เดิมรักสนมงามเงื่อนชู้
ป้องปิดบ่มิดความพรายแพร่ ออกนา
องค์อัมรินทร์รู้สาบข้าเปนมาร
          ซ้ำสาบให้อยู่เฝ้าสระศรี
ต่อพบทหารจักรีเดชกล้า
ลูบกายครบสามทีสูญโทษ สาบแฮ
ขอท่านจงโปรดข้าช่วยให้คืนสวรรค์
          ขุนกระบินทร์ยินยักษพร้องคำวอน
มีกระมลเอมอรผ่องแผ้ว
ลูบหลังแห่งกำมธรคลายโทษ สาปเอย
กลายกลับเป็นเทพแคล้วเคลื่อนคล้อยสู่สรวง
          ชมภูวายุบุตรทั้งโยธิน
หวาดสดับดุจแผ่นดินลั่นก้อง
ต่างตื่นตกใจผินผันแซ่ เซงแฮ
วายบุตรตวาดร้องเรียกให้สงบเสียง
          พอจวบองคตแกล้วกลับดล ถิ่นเอย
แถลงเรื่องปักลั่นจนจบถ้อย
สองทหารทราบนุสนธิ์โสรมนัศ นักนา
จวนรุ่งยกพลคล้อยค่ำยั้งมายัน
          อยุดพลยลเงียบผู้คนจรัญ
สามกระบี่ปฤกษากันเสรจแล้ว
วายุบุตรกระบัดผันผายสู่ วังเอย
เยื้องย่างขึ้นปรางแก้วพิศแม้นเมืองอินทร์
          ยลองค์อรแน่งน้อยนวลฉวี
เข้าชิดพลางพาทีเกี่ยงเกี้ยว
อ้าโฉมแม่นามมีไฉนอยู่ เดียวแม่
เชิญยุบลอย่าเบี้ยวเบี่ยงเอื้อนอายเรียม
          บุษมาลีตอบถ้อยพจนา
ใดจึงหาญสู่ปราสาทแก้ว
ไป่เกรงปิ่นสุลาไลยล่วง ถามแฮ
เชิญท่านเร่งคลาศแคล้วอย่าเซ้าซี้ถาม
          ถามหนิดขับพี่ได้ดวงมาลย พี่เอย
เรียมใช่ลิงเลวลาญลอบน้อง
ข้าบาทพระอะวตารนามหณุ มานแฮ
แม่ทุกขสิ่งใดพร้องจักเกื้อกูลสมร
          ไม่อายมาแอบอ้างอวดฤทธิ
ว่าทหารจักกฤษณ์เกิรกก้อง
แต่เธออยากทราบกิจจักบอก ให้แฮ
พลางเล่าเรื่องแต่ต้องสาปให้ลิงฟัง
          ยินจบจับหัดถ์เย้ายวนโฉม
นางสบัดลิงกระโบมไขว่คว้า
นางว่าอย่าลามโลมลอบเล่น ฉนี้นอ
แม้นทหารจงอ้าโอษฐแจ้งจันทร์ตวัน
          ฟังนางแผลงเดชขึ้นเหินหาว
สี่โอษฐออกเดือนดาวเด่นจ้า
แสงจับวับเนตรสาวสวรรค์ปิด เนตรเฮย
ร้องวะหวิดหวาดว้าตื่นเต้นทรวงเสียว
          หณุมานคืนปลอบน้องนวลอนงค์
กรโอบสเอวองค์แอบเคล้า
สองสมสนิทจงใจเสน่ห กันนา
นางหยิกลิงหยอกเย้ายั่วปลื้มลืมหลัง
          ลูกลมแถลงกิจเล้าลาสมร
เสาวะณิศแนะทางจรจิตรเร้า
โศกกระซิกสุดอาวรณ์วานส่ง สรวงเฮย
วายุบุตรดับโศกเศร้าส่งคล้อยลอยโพยม
          บัดส่งนางเสรจแล้วจากสฐาน
ถึงที่พักสองทหารเดชแกล้ว
แถลงไขคะดีสารเสรจเรื่อง เจียวฮา
พอจวบจวนรุ่งแคล้วคลาศพ้นมายัน
          แรมรอนนอนเถื่อนท้องหิมวา
เก้าโยชน์โดยคณนาล่วงได้
ยลนาฎสุวรรณมาลีที่ สมุทเฮย
งามภักตรเพียงทองไล้สถิตยเบื้องหลังสินธุ
          บุตรพระพายเผยโอษฐเอื้อนพจนา
อ้าเทพกัญญายาจิตรข้อย
ทางจรถิ่นลงกาไหนแนะ หน่อยแม่
พี่จักรีบคลาศคล้อยสู่เฝ้าลักษมี
          ตรับสารขานตอบชี้มรรคา
โพ้นฟากมีสิทธาหนึ่งเจ้า
ไปถึงจึงแวะหาถามเหตุ ท่านเฮย
แถลงกิจตามข้อเค้าจบแล้วลับหาย
          หณุมานตระหนักถ้อยปรีดา
ร่ายเวทกลับกายาใหญ่ง้ำ
หางขึงทอดข้ามสาคเรศรับ กระบี่เฮย
สรรพเสรจส่งข้ามน้ำนับถ้วนกระบวนคลา

จบห้องที่ ๓๐

  เนื้อความกล่าวถึงหนุมาน องคต ชมพูพาน คุมพลเดินทางไปจนพลบค่ำและหยุดพักพลที่สระบัวแห่งหนึ่ง เที่ยงคืนยักษ์ปักหลั่นซึ่งถูกพระอินทร์สาปให้เฝ้าสระ ขึ้นมาเห็นเหล่าวานรหลับอยู่ก็ย่องไปจนพบองคตก็เข้าถีบหมายจะจับกิน องคตลุกขึ้นต่อสู้และตียักษ์ปักหลั่นสิ้นกำลังยอมแพ้ เมื่อยักษ์ปักหลั่นรู้ว่าองคตเป็นทหารพระนารายณ์อวตารก็ขอให้องคตลูบหลังตนให้พ้นคำสาปกลับเป็นเทวดาเหาะขึ้นสวรรค์ วานรทั้งสามคุมพลเดินทางไปจนถึงเมืองมายันซึ่งร้างผู้คน หนุมานเข้าไปในปราสาทพบนางบุษมาลีถูกพระอินทร์สาปให้เฝ้าอยู่เพียงผู้เดียว หนุมานบอกว่าเป็นทหารของพระนารายณ์อวตาร นางบุษมาลีเล่าเหตุที่เมืองร้างและถูกพระอินทร์สาป แล้วขอให้หนุมานหาวเป็นดาวเดือนให้นางบุษมาลีดู หนุมานจึงสำแดงเดชหาวเป็นดาวเป็นเดือนให้นางบุษบามาลีดู และเล้าโลมร่วมอภิรมย์กับนาง นางบุษมาลีขอให้หนุมานช่วยให้นางพ้นคำสาป หนุมานจึงโยนนางขึ้นไปบนสวรรค์ ต่อจากนั้น หนุมาน องคต และชมพูพานพาพลเดินทางไปจนถึงมหาสมุทรพบสุวรรณมาลีนางฟ้าคอยอยู่ หนุมานถามทางไปกรุงลงกา นางสุวรรณมาลีจึงบอกให้ข้ามมหาสมุทรไปถามพระฤษี หนุมานร่ายมนตร์เนรมิตกายใหญ่โตเทียมภูเขาขึงหางทอดข้ามมหาสมุทรเป็นถนนให้พลวานรเดินข้ามไป